نام شفا یافته : خانم ف . س .

سن : هشت سال .

اهل : آزاد شهر

تاریخ شفا :7/5/1382

"اگر این مطلب و خوندی و دلت شکست محتاج دعایت هستیم... "

 فایده ای ندارد . به این التجا امیدی نیست . باید به شهرم برگردم.
 آری ، همین امروز بر می گردم .
این جملات را در اندیشه و خطاب به خودش گفت ،
و برای آخرین بار نگاه نگرانش را به آن سوی ضریح
 پنجره فولاد ،به جمعیت زائری که نگین ضریح حرم امام (ع) ،
را چونان حلقه ای تنگ در بر گرفته بودند،
 دوخت و غمی آشکار قیافه اش را  فرا گرفت .
 آقا من دلم را به امید شفاعت شما، دخیل بستم . حاشا به کرمتان . 
اگر دست خالی برگردم ، کرامتتان زیر سوال می رود . من دیگر چیزی 
نمی گویم . چیزی نمی خواهم . اصلا می روم و دیگر چیزی از شما نمی خواهم .
 با دلی شکسته و حاجتی اجابت نشده می روم . دلش لرزید . 
از حرفی که با خویش نجوا کرده بود ، پشیمان شد .
 مگر او کیست که امام خواسته اش را اجابت کند و شفاعتش را نزد خدا برد ؟
 از خود ستایی خویش بدش آمد .  با امام (ع) به گفتگو نشست :