((بخش اول))

اینک  عاشورا پرگارى است که عشق را ترسیم می‏کند و کانونى است که ارزشها، احساسها، عاطفه ‏ها، خردها و اراده ‏ها برگردش می‏چرخند  .

عاشورا از دیرباز تجلی‏گر روز درگیرى حق و باطل و روز فداکارى و جانبازى در راه دین و عقیده، شناخته شده است.

عاشورا اگر چه یک روز بود، اما دامنه تاثیر آن تا ابدیت کشیده شد و چنان در عمق دلها اثر گذاشته است که همه ساله دهه محرم و به ویژه روز عاشورا، اوج عشق و اخلاص نسبت‏ به معلم حریت و اسوه جهاد و شهادت، حسین بن‏على(علیه السلام) میگردد و حتى غیر شیعیان نیز در مقابل عظمت آن آزادمردان سر تعظیم فرود میآورند.

عاشورا نشان دهنده معناى «حسین منى و انا من حسین‏» بود که دین رسول خدا با خون سید الشهدا آبیارى شد و به تعبیر امام خمینى(ره) عاشورا، قیام عدالت‏ خواهان با عددى قلیل و ایمان و عشقى بزرگ در مقابل ستمگران کاخ ‏نشین و مستکبران غارتگر بود.

حماسه عاشورا را زنان و مردانى ساختند که مرگ سرخ و شهادت را بر زندگى ذلت‏بار ترجیح دادند تا گلواژه آزادى و آزادگى همواره در تاریخ جاوید بماند.

نقش زنان در این واقع عظیم کمتر مورد توجه بوده است. تنها در حماسه عاشورا از اسوه صبر و مقاومت زینب کبرى (علیها السّلام) و نقش وى در پیام رسانى صحبت‏ شده است و نقش دیگر زنان حماسه شعور و شرف و آزادگى مورد غفلت واقع شده است.