ازدواج سکینه با عبدالله بن حسن 

امام حسین(علیه السلام) وقتى رشد، بلوغ و نبوغ دخترش سکینه را دید، وى را به عقد برادر زاده اش عبدالله اکبر فرزند امام حسن مجتبى(علیه السلام) درآورد.

از محدثان و محقّقان شیعى، یکى عبدالله اکبر که کنیه وى ابوبکر است، مادرش امّ ولد (و کنیز) بود.

او در کربلا حضور داشت و به میدان رفت و رجز خواند و در صحنه نبرد به شهادت رسید.

شیخ مفید در این زمینه مى نویسد: در روز عاشورا هنگامى که امام حسین(علیه السلام) از هر سوى آماج تیر و نیزه دشمن قرار گرفته بود، عبدالله بن حسن از خیمه بیرون آمد و به یارى عمویش شتافت و به هنگام دفاع از عمویش حسین(علیه السلام) مورد اصابت شمشیر بحربن کعب قرار گرفت و دستش قطع شد. حسین(علیه السلام) وى را به آغوش کشید و او را توصیه به صبر نمود و سپاه کوفه را نفرین کرد  . 

برخى گفته اند که قاتل وى حرملة بن کاهل اسدى بود . نیز در زیارت ناحیه مقدسه قاتل عبدالله بن حسن ، حرملة بن کاهل اسدى معرفى شده است. در جمع بین این روایات ، شاید بتوان گفت که پس از ضربت بحربن کعب ، ضربت نهایى را حرمله بر وى وارد ساخته و شهیدش نموده است.
جمعى به این پیوند تصریح نموده اند. از قدماى علماى شیعه محدث شهیر قاضى نعمان بن محمد بن منصور (متوفاى سال 365هـ . ق.)، صاحب کتاب «الدعائم» به این ازدواج اشاره کرده و نوشته است:

حسین بن على(علیهما السلام) دخترش سکینه را به عقد عبدالله بن حسن درآورد و عبدالله در روز عاشورا به شهادت رسید. این در حالى بود که وى هنوز با همسرش همبستر نشده بود،(. شرح الاخبار، قاضى نعمان بن محمد، ج3، ص19) و سکینه از وى باردار نشد.
این سخن قاضى نعمان مى رساند که آن دو زوج ، آن روزها ، دوره نامزدى خود را سپرى مى کردند.

البته نباید استیحاش کرد; چرا که این سنت نیز در میان اعراب آن عصر مرسوم بوده است;

چنانکه میان عقد رسول خدا(صلى الله علیه وآله) با عایشه، تا مراسم عروسى و کابین بستن ، سال ها فاصله بوده است . پس از قاضى نعمان ، علاّمه امین الاسلام طبرسى در اعلام الورى، همانند روایت قاضى نعمان را آورده است.

از محقّقان معاصر نیز استاد محمد على دخیل ، به ازدواج سکینه با عبدالله بن حسن تصریح کرده ، مى نویسد: او پس از شهادت عبدالله با هیچ کس پیمان زناشویى نبست و این عقیده شیعه در این زمینه است.

3) مدافع ولایت

حضرت سیکنه پس از حادثه کربلا و در عصر امامت برادرش، امام على بن الحسین(علیهما السلام) نیز از مدافعان امامت و ولایت بود و بارها براى تقویت بنیه مالى امامت، اموالى را تقدیم امام سجاد (علیه السلام) مى کرد.

نیز هنگامى که شنید ابن مطیر، خالدبن عبدالملک ، حاکم مدینه در روزهاى جمعه به هنگام خطبه هاى جمعه بر فراز منبر، امیرالمؤمنین على(علیه السلام) را سبّ مى کند، به همراه کنیزان خود به مسجد مى آمد و مقابل ابن مطیر موضع مى گرفت و هرگاه آن خطیب ، حضرت را سب و دشنام مى داد ، حضرت سکینه به همراه کنیزان و همراهان خود ، ابن مطیر را سب و لعن مى کردند و جواب وى را مى دادند. حاکم مدینه در مقابل شجاعت فرزند على(علیه السلام) ناتوان گشته بود و به جهت موقعیت و پایگاه اجتماعى او ، قدرت رویا رویى با وى را نداشت ، دستور مى داد تا کنیزان آن حضرت را بزنند! .

4) فنا در بحر عظمت الهى

از دیگر مشخصه هاى روحى حضرت سکینه ، عبادت و معنویت بود که از وى چهره اى ممتاز ساخت. او جز به خدا نمى اندیشید; چنانکه روایت شده است که حسن بن مثنى فرزند امام مجتبى(علیه السلام) براى خواستگارى دختر عمویش ، خدمت حضرت حسین بن على(علیهما السلام) رسید. امام فرمود :

هر یک از دخترانم فاطمه و سکینه را خواستى انتخاب کن، حسن مثنی از شرم سرش را به زیر انداخت و چیزى نگفت امام حسین(علیه السلام) فرمود:
«أَخْتارُ لَکَ فاطِمَةَ فَهِیَ أَکْثرها شَبَهاً بِأُمّیّ فاطِمَةَ بِنْتَ رَسُولِ الله (صلى الله علیه وآله) ; وَ أَمّا سُکَیْنَةُ فَغالَبَتْ عَلَیْها الاسْتِغْراق مَعَ اللهِ تَعالى، فَلا تَصْلَحُ لِرَجُل»;
«فاطمه را برایت بر مى گزینم که بیش از خواهرش به مادرم فاطمه دختر رسول خدا(صلى الله علیه وآله) شبیه است. در دین دارى چنان است که شب را سراسر به عبادت مى پردازد و روز را به روزه و در جمال انسانى حورالعین را مانند است. اما سکینه غالب بر او چنان است که با تمام وجود به آستان کبریایى حق تعالى پر کشیده و سزاوار ازدواج با کسى نمى باشد.».

نمونه هایی از ویژگى هاى این بانوى بزرگ(حضرت سکینه) چنین است:

اول : حاضر جوابی
حضرت سکینه شوخ طبع و ملیح و حاضر جواب بود. از وى پرسیدند:

تو بسیار شوخى و مزاح مى نمایى ولى خواهرت فاطمه شوخى نمى کند. وى بى درنگ جواب گفت: «چون او را هم نام جده مان فاطمه زهرا(علیها السلام) و مرا به اسم جده دیگرمان آمنه بنت وهب (مادر رسول خدا(صلى الله علیه وآله)) نام گذارى نموده اید.«
دکتر بنت الشاطىء مى نویسد: این جواب وى اشاره به این نکته ظریف است که چون فاطمه زهرا (علیها السلام) پس از رحلت پدرش رسول الله(صلى الله علیه وآله) ، زیاد گریست ـ و به وى ستم فراوان روا گشت ـ وى هیچ گاه خندان نبوده و شوخى نمى کرده است.( موسوعة آل النبى، ص796)

مهمتر از آن ، اینکه فاطمه زهرا(علیها السلام) بانوى معصوم و پاکى است که ساحت مقدس وى از رفتارى که انسانهاى معمولى انجام مى دهند منزّه است.
علاّمه سید محسن امین نقل مى کند که حضرت سکینه در مجلس ختمى حضور یافت. در آن مجلس دخترى از عثمان بن عفان نیز حضور داشت. دختر عثمان جهت فخر فروشى گفت :

«من دختر شهیدم» سکینه چیزى نگفت.! در همان میان، صداى مؤذن به گوش رسید که گفت : «اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللهِ»، سکینه لب به سخن گشود و فرمود:
«این نام که برده مى شود، پدر من است یا پدر تو؟»
دختر عثمان که جواب دندان شکن سکینه را دریافته بود گفت : «هیچ گاه دیگر بر شما فخر نخواهم فروخت.»

دوم : راوی حدیث
نقل حدیث از پیامبر یا امامان معصوم(علیهم السلام) ، خود یک ویژگى مهم شخصیتى براى راوى حدیث به شمار مى آید; چرا که دیدار معصوم و شنیدن سخن وى فضیلت بزرگى است که ارزانى راوى مى گردد.

با اینکه حضرت سکینه به دیدار چند معصوم نایل آمده و از فیض وجودى امام حسین، امام سجاد و امام محمد باقر(علیهم السلام) بهره مند گشت، ولى احادیث اندکى از وى به یادگار مانده است.
از جمله روایات به یادگار مانده از حضرت سکینه ، حدیثى است در فضایل شیعه که محمدبن جعفر قمى در کتاب «مسلسلات» آن را چنین آورده است:

«فاطمه دختر امام على بن موسى الرضا(علیهما السلام) از فاطمه و زینب و امّ کلثوم دختران موسى بن جعفر(علیهما السلام) از فاطمه دختر امام صادق(علیه السلام) از فاطمه دختر امام محمد باقر(علیه السلام) از فاطمه دختر امام سجاد(علیه السلام) از فاطمه و سکینه دختران امام حسین(علیه السلام) از امّ کلثوم دختر امیرمؤمنان (علیه السلام) روایت کرده است که رسول خدا (صلى الله علیه وآله) فرمودند:
چون به آسمان رفتم و وارد بهشت شدم ، در مقابل خود قصرى دیدم که بر آن نوشته شده بود:

لا إلهَ إلاَّ الله و مُحَمَّدٌ رَسُولُ الله وَ عَلِىّ وَلِىّ الله.

نیز این جمله به چشم مى خورد: خوشا به حال شیعیان على...» در ادامه این حدیث، بخشى از ماجراى معراج بیان شده است . و سایر آموزه هاى اسلامى را آموخت. و راه عبادت و معنویت را در پیش گرفت.

ادامه دارد...

" فصل عشق امام حسین به سکینه " 

امام حسین (علیه السلام) به تمامى فرزندانش، از جمله سکینه، عشق و علاقه داشت و آنان را به خاطر برخوردارى از فضایل و کمالات نفسانى، بسیار دوست می‏داشت.
روایت شد، که آن حضرت درباره سکینه و مادرش رباب و خانه‏اى که آن دو در آن زندگى می‏کردند شعرى عاطفى سرود که چنین است:

لعمرى انّنى لأحبّ داراً
تکون بها (تضیّفها) سکینة والرباب
احبّهما و أبذل بعد مالى
ولیس لعاتب (للائمى فیه) عندى عتاب
ولست لهم و ان عتبوا مطیعاً
حیاتى او یغیّبنى التراب

(دکتر بنت الشاطى ، سکینه بنت الحسین، ص66)

به جانم سوگند ! من به راستى خانه‏اى که سکینه و مادرش رباب در آن باشند، دوست دارم. من آن دو را دوست دارم و براى آنان داراییه‏ام را نثار می‏کنم و هیچ ملامت‏گرى نمی‏تواند مرا در این کار سرزنش کند.

« و تا زنده ام ، هرگز به ملامت ملامتگران اعتنا نمى کنم تا از جهان خاکى رخت بندم.» (4)

آن حضرت، پس از واقعه کربلا، به مدت 57 سال زندگى کرد. در آغاز، تحت کفالت برادر بزرگوارش امام زین العابدین (علیه السلام) قرار داشت تا این که ازدواج نمود و به خانه همسرش نقل مکان کرد.

ادامه دارد.......