نام شفا یافته : خانم ف . س .

سن : هشت سال .

اهل : آزاد شهر

تاریخ شفا :7/5/1382

"اگر این مطلب و خوندی و دلت شکست محتاج دعایت هستیم... "

 فایده ای ندارد . به این التجا امیدی نیست . باید به شهرم برگردم.
 آری ، همین امروز بر می گردم .
این جملات را در اندیشه و خطاب به خودش گفت ،
و برای آخرین بار نگاه نگرانش را به آن سوی ضریح
 پنجره فولاد ،به جمعیت زائری که نگین ضریح حرم امام (ع) ،
را چونان حلقه ای تنگ در بر گرفته بودند،
 دوخت و غمی آشکار قیافه اش را  فرا گرفت .
 آقا من دلم را به امید شفاعت شما، دخیل بستم . حاشا به کرمتان . 
اگر دست خالی برگردم ، کرامتتان زیر سوال می رود . من دیگر چیزی 
نمی گویم . چیزی نمی خواهم . اصلا می روم و دیگر چیزی از شما نمی خواهم .
 با دلی شکسته و حاجتی اجابت نشده می روم . دلش لرزید . 
از حرفی که با خویش نجوا کرده بود ، پشیمان شد .
 مگر او کیست که امام خواسته اش را اجابت کند و شفاعتش را نزد خدا برد ؟
 از خود ستایی خویش بدش آمد .  با امام (ع) به گفتگو نشست :

آقا بر من جسارتم را ببخشایید . می دانید که جز شما کسی را واسطه دخالت خود با خدا نداریم .
 پس التفاتی نمایید و شفای او را از خدا بخواهید .
 اگر شما شفاعت نکنید ، چگونه خداوند به این بنده روسیاه عنایتی کند ؟
 آقا ،ما بجز حریم حرمت تو ، حرمی نداریم . پس به که التجا کنیم ؟  

آهنگ رفتن داشت ، اما میل به جدایی اش نبود . 
حکم عاشقی را داشت که قرار است از معشوق خویش جدایش سازند . 
مثل یک تشنه که آب را بر او بسته و
 یا پرنده ای که بال پروازش را چیده باشند .
 حال و روزگار عجیبی داشت ، درهم و پریشان و مغموم بود . 
دیگر وقتی برای ماندن نداشت.  بیش از یک هفته 
در مشهد ماندگار شده بود ، اما هنوز موفق به گرفتن شفای دخترش نشده بود . 
باید بر می گشت . با دنیایی پر از امید به این سفر آمده بود و حال ، با یاس و ناامیدی ، توان بازگشتن نداشت. 
با خود گفت : 

اگرامام (ع) قصد شفاعت و شفا داشتند ، به حتم در این یک هفته اتفاقی می افتاد!!!!

 دل شکسته اش هوای فریاد داشت . میل گریستن . به ابر چشمانش اجازه بارش داد .
  باران اشکش که جاری شد ، احساس فرحناکی همه وجودش را فرا گرفت . سبک شد . 
نگاه خیسش را به کودکش دوخت که  در خوابی آرام فرو رفته بود و طنابی را که به 
قصد شفا بر گردن او گره کرده بود ، امتحانی دوباره کرد . طناب قرص و محکم بود . 
خیالش راحت شد . دختر به این زودی ها بیدار نمی شد و او فرصت داشت تا
 به حرم برود و آخرین زیارتش را بجا آورد . پس به همین قصد وضو گرفت و وارد حرم شد .
 بی اختیار می گریست . اشکهایش با آب وضو قاطی شده و بر پهنای صورتش جاری شده بود . 
 مردم با تعجب در وی می نگریستند و او، بی توجه به نگاههای ترحم آمیزی که بر رویش می ریخت ،
 فکور و مغموم ، در دل ، با امام (ع) گفتگو می کرد .  

 گفتم به پابوسی ات می آیم ، تا دست خالی بر نگردم . شاید توقع من زیاد بوده ؟ 
شاید لیاقت شفاعت شما را نداشته ام ؟ شنیده ام که نگاه شما به دلهای شکسته است .
 می دانم  که هر دل شکسته تر باشد ، زودتر وصال یار را می بیند و شفا 
هدیه ایست که از این وصل نصیب او می گردد . نمی دانم ؟
 شاید در خیل این زائران حاجتمند ، دلی شکسته تر از دل من هست ، که این وصال حق او می باشد .
 پس شهد شیرین شفا گوارایش باد . من نیز تشنه ای به چشمه رسیده ، ولی سیراب نشده ام ، 
 به شهر خود بازمی گردم ، اما همچنان نگاه پر امیدم به دست سخاوتمند شماست . 
خواهش این دل شکسته ، در رواق پر کرم  شما باقی می ماند . او را دریابید . 

به ضریح حرم رسید و دستهایش را بر مشبک آن پنجه کرد و با همه وجودش گریست .
 احساس سبکی بیشتری بر او مستولی شد . گویی همه بار غمی که در سینه اش نشسته بود  ، 
بیرون ریخت . از جای برخاست و با نگاه دل از امام (ع) خداحافظی کرد . 
از صحن که خارج شد و به سمت پنجره فولاد رفت . از دور دخترش را دید که به قامت
 ایستاده و نگاه جستجوگرش را به اطراف می چرخاند .
 با گامهای بلند خود را به بالین او رساند . کودک تا مادرش را دید ، شیونی کرده و خود را در آغوش 
او انداخت .

کجا رفتی مادر ؟

رفتم زیارت . 

 من خواب دیدم .

چه خوابی ؟

 خواب آقایی سبز پوش که به بالینم آمدند و گفتند : از ما چه می خواهی ؟ گفتم : 
بدنم درد می کند . گفتند : بلند شو . گفتم : نمی توانم . گفتند : می توانی .
 ما ترا شفا دادیم . 

خودش را به آغوش مادر انداخت و با گریه پرسید :

 من خوب شدم مادر ؟ 

مادر کودک را به سینه چسبانید و آرام بیخ گوشش زمزمه کرد  :

 انشاا.. .

و بیک باره نگاهش بر گره طنابی که لحظاتی پیش بر مشبک ضریح محکم کرده بود افتاد،
 که به آرامی سر خورد و جلوی پای دختر بر زمین افتاد . 
مادرصیحه بلندی کشید و با شادمانی دختر را در آغوش فشرد و فریاد زد :  

آره مادر . تو خوب شدی . خوابی که دیدی ، رویای صادقانه بود. 

دست دخترش را گرفت و او را با خود به سمت دفتر شفایافتگان حرم برد

***

دخترم روماتیسم داشت . به دکترهای زیادی مراجعه کردم ، اما افاقه نکرد . 
حالش روزبروز بدتر می شد و هر چه بیشتر تلاش می کردیم ، کمتر نتیجه می گرفتیم .
 تا اینکه یکروز دکتر معالجش آب پاکی را روی دستمان ریخت و از وی قطع امید کرد . 
آنروز وقتی به ملاقاتش رفتم ، دکتر با قیافه ای بق کرده و گرفته رو به من کرد و گفت : 

دیر جنبیدید . روماتیسم در وجود بیمار ریشه دوانده و دیگر از دست ما کاری ساخته نیست .  

می گید چیکار کنم ؟

به خدا توکل کنید .

 همین؟ 
خب دیدید که ما سعی خودمان را کردیم ، اما ثمری نداد . 

حرفهایش مثل پتک در مغزم می پیچید . 
صدایش مثل یک موسیقی ناهنجار و گوشخراش ، فضای روحم را می خراشید .
 بغض شدیدی به صورتم ریخت و به وضوح 
صدای ضربان قلبم را که مثل ضربه های چکش در محفظه سینه ام می کوفت و صدا می داد ، شنیدم . 

 من باید چیکار کنم دکتر ؟

اینرا در حالیکه در نگاه مایوس دکتر خیره شده بودم ، از او پرسیدم . 
دکتر عینکش را بر روی بینی اش جابجا کرد و با خونسردی گفت : صبوری . 

و من با همین یک جمله تصمیمم را گرفتم:می برمش مشهد .
 دخیل امام هشتم (ع) . دست نیاز پیش خدا دراز می کنم و آقا را واسطه شفا قرار می دهم .
قطره ای اشک از نگاه دکتر فرو چکید و زیر لب زمزمه کرد  :

 التماس دعا . 

تا وقتی به مشهد رسیدیم ، همچنان در بیم و اضطراب دردناکی بسر می بردم . مدام زیر لب  
آیاتی از قرآن را واگویه کرده و از امام (ع) می خواستم و به کلام خدا قسمش 
می دادم که مرا دست خالی از سفر برنگرداند . 

هفت روز دخیل حضرتش بودیم ، غافل از آنکه خداوند در امتحان صبوری را برویمان گشوده است. 
 هفت روز انتظار کشیدم و صبوری کردم . 
اما درست زمانی که کاسه صبرم به تمامت لبریز شده و قلبم از بی طاقتی آرامش خود را از دست داده بود و مثل 
دریایی عظیم،توفانی شده و موجهای غم را پی در پی به ساحل خانه دلم می کوفت و انتظار بی پاسخ شفا ، 
مرا به کفر گویی واداشته بود ، خداوند در رحمتش را گشود و دخترم را شفا داد .

زن اشکهایش را پاک کرد و دستها را به آسمان برد و گفت :

        
خدایا مرا ببخش . کرم تو بسیار و صبوری ما اندک است . به بزرگی خود ، کوتاهی و غفلت مرا ببخش . 

مسئول دفتر شفایافتگان که با جمله جمله صحبتهای زن اشک می ریخت و تسبیح می چرخاند و ذکر می گفت ،
 رو به او کرد و پرسید : مدارک پزشکی دخترتان را به دکتر آستانقدس نشان بدهید و شفایافته را هم نزد 
ایشان ببرید تا معاینه و صحت گفتارتان تایید شود . 

***

ضمن تایید صحت وقوع شفا توسط دکتر آستان قدس رضوی ، بیمار ذکر شده پس از بازگشت به موطنش ، 
در تاریخ 9/5/1382 مورد معاینه و چکاب دوباره دکترمعالجش
 ( آقای سید مجید حسینی بای ، متخصص کودکان و دارای نظام پزشکی شماره 50509) قرار گرفت
 و ایشان هم صراحتا به بهبودی بیمار اشاره نموده و 
چنین آورده است : 

( بیمار ف.س که سابقه روماتیسم مفصلی به مدت یکسال داشته است ،
 در حال حاضر معاینه انجام شد و مفاصل و اندامها نرمال می باشد . )