دیرگاهی است در این تنهایی               رنگ خاموشی در طرح لب است

بانگی از دور مرا می خواند،              لیک پاهایم در قیر شب است 

  "سهراب سپهری "

در و دیوار بهم پیوسته
سایه ای لغزد اگر روی زمین
نقش وهمی است ز بندی رسته

نفس آدم ها
سر بسر افسرده است

روزگاری است در این گوشة پژمرده هوا
هر نشاطی مرده است

دست جادویی شب
در به روی من و غم می بندد

می کنم هر چه تلاش، 

او به من می خندد

نقش هایی که کشیدم در روز،
شب ز راه آمد و با دود اندود

طرح هایی که فکندم در شب،
روز پیدا شد و با پنبه زدود

دیرگاهی است که چون من همه را
رنگ خاموشی در طرح لب است

جنبشی نیست در این خاموشی
دست ها، پاها در قیر شب است